مقتدر باشی، یعنی مولفه‌هایی که نشانه اقتدار و قدرت داخلی، منطقه‌ای و جهانی است را دارا باشی و بعد غرب تلاش کند با تبلیغاتش اثبات کند که مولفه‌های قدرتت چندان هم موثر نیست و نه تنها موثر نیست که در میان کشورهای جهان منزوی هستی.
طبیعی است که تلاش می‌کنی، مولفه‌های قدرتت را به نحوی به صورت موثر به کار ببندی که خیلی از کشورهای جهان، مجبور شوند با تو به تعامل بپردازند. مصر برای اینکه بتواند در منطقه نقش آفرینی کند، به کشورت سفر کند و قطر برای اینکه از قافله جا نماند خودش را به کنفرانس جهانی که تو میزبانش هستی برساند و دبیر کل سازمان ملل با اینکه غرب فشار زیادی به او وارد کرده، برای حفظ پرستیژش هم که شده در کنفرانست حاضر شود.
و تو تبلیغ می‌کنی که بر خلاف ادعای غرب، ایران منزوی نیست و بیش از هشتاد کشور به دعوت ایران پاسخ مثبت داده‌اند و غرب در ادعای انزوای ایران شکست خورده است.
تا اینجا بحث جدیدی مطرح نشده است، مثل سی وسه سال گذشته غرب مدعی انزوای ایران بوده و تو هم مثل سی و سه سال گذشته در برهه‌های مختلف از جمله موضوع افغانستان، لبنان، عراق، فلسطین، سوریه و پرونده هسته‌ای نشان داده‌ای که آنگونه که غرب می‌گوید منزوی نیستی و برای خودت مقتدری و حوزه نفوذ و تاثیرگذاری خاص خودت را داری.
اما داستان از آنجا شروع می‌شود که
