آقای روحانی! باور کنید که تحریم‎ها ربطی به چرخش سانتریفیوژها ندارد

یکسال مذاکره فشرده ایران با 1+5 و مشخصا امریکا بر سر موضوع هسته‎ای کشور و اعطای امتیازات ویژه و گسترده ایران به نام اعتماد سازی به طرف مقابل، سرانجام نتوانست عاملی برای لغو کامل تحریم‎های امریکا علیه ایران و به عبارت صریح‎تر به نتیجه رسیدن مذاکرات برای توافق بر سر گام نهایی شود.

اما نکته تاسف برانگیز آن است که تیم تبلیغاتی دولت و مشخصا رئیس جمهور بدون در نظر گرفتن این تجربه پر هزینه یکساله، تلاش دارند تا همچنان اقتصاد ایران و چرخ زندگی مردم را باز هم به چرخ سانتریفیوژها گره بزنند و با ایجاد یک انتظار و امید غیر واقعی در دل مردم، همه چیز را منوط به نتایج مذاکراتی کنند که پاسخ آنرا در مسقط از طرف امریکایی به صراحت گرفته بودند.

خطوط قرمز نظام؛ یا خطوط قرمز مذاکره کنندگان!؟ مسئله همین است و دیگر هیچ

«جدال خطوط قرمز»؛ شاید این بهترین تعبیر برای گفتگو‎های ساعات پایانی ضرب الاجل یکساله توافقنامه ژنو باشد. طرفین در تلاش هستند تا با حفظ خطوط قرمز خود در آخرین لحظات به توافق دست پیدا کنند، اما سوال اینجاست که آیا اساسا امکان دستیابی به چنین توافقی با حفظ خطوط قرمز دو طرف امکانپذیر است!؟

اوباما در گفتگویی که روز جمعه با شبکه ای بی سی نیوز انجام داده و عصر روز گذشته منتشر شد، تکلیف طرف مقابل را درباره خطوط قرمز کشورش یعنی اعمال یا لغو تحریم‎ها روشن کرده است. او صراحتا می‎گوید برنامه‎ای برای تغییر ساختار تحریم‎ها نداشته و این موضوع قابل مذاکره نیست: «من فکر می‌کنم که هدف ما به طور مداوم این است که مجموعه‌ای از مسیرهایی که ممکن است ایران را به یک سلاح هسته‌ای برساند مسدود کنیم و در عین حال اطمنیان حاصل کنیم که ساختار تحریم‌ها را به صورت گام به گام و همزمان با اقداماتی که ایران به طور پیش‌فرض می‌بایست انجام دهد، کاهش دهیم. فکر می‌کنم ایران عاشق این است که تحریم‌ها فوراً پایان یابد و در عین حال مسیرها (به سوی ساخت تسلیحات هسته‌ای) باز باشد و ما نمی‌توانیم چنین کاری را انجام دهیم. »

واکنش به مرگ پاشایی؛ یک واکنش خودجوش یا یک حرکت مدیریت شده!؟

«شبکه مویرگی انتقال پیام» را جدی بگیریم
1. ماجرای واکنش‎ها به مرگ مرتضا پاشایی که در نهایت به برگزاری یک تشییع پر جمعیت برای این خواننده معمولی پاپ شد، به عنوان یک پدیده اجتماعی، خیلی از ذهن‎ها را به خود مشغول کرده است. اینکه این پدیده چگونه تبیین می‎شود و علل شکل گرفتن آن چگونه تحلیل می‎شود، این روزها موضوع گفتگو خیلی از افراد جامعه از نخبه و دانشگاهی تا مردم کوچه و بازار است. اما به نظر می‎ رسد اینکه اعتقاد داشته باشیم این واکنش‎ها«خود جوش» بوده و یا اینکه به صورت «مدیریت شده» به یک موج اجتماعی مبدل شده ، قطعا در تبیین این پدیده و البته استخراج برخی قواعد برای امواج مشابهی که احتمالا در سال‎های پیش رو بصورت گسترده با آن روبرو خواهیم بود، کمک بزرگی می‎کند.

2. معتقد نیستم که واکنش‎ها به مرگ مرتضا پاشایی، یک «پدیده خودجوش اجتماعی» بوده است. این را ناظر به ویژگی‎های شخصی مرتضا پاشایی می‎گویم. پاشایی یک خواننده معمولی پاپ است، خواننده‎ای مثل علیزاده، لهراسبی، صفوی و ... او قطعا مثل شادمهرعقیلی و یا محسن چاووشی، یک ستاره محبوب و اصطلاحا پاپیولار نبود و استقبال از کارهایش در حد کارهای معمولی پاپی بوده که در این سال‎ها و با موج دوم موسیقی پاپ در کشور رواج پیدا کرده و به کمک رسانه ملی، شنیده شده و به شهرت رسیده است.

برای حجاب چه باید کرد؟

این یک سوال است، سوال جدی و البته دغدغهای جدیتر برای این روزهای جامعه ما. کار جدی و خاصی در سطح کلان تا بحال برای موضوع حجاب ندیدهایم. همینکه چادر مشکی مان را با وجود امکان تولید جنس اعلا در داخل و حتی احداث دو کارخانه، هنوز از ژاپن و کره وارد میکنیم، یعنی آنقدر عزم وجود نداشته برای ساماندهی امر حجاب در سطح سیاستگذاری کلان فرهنگی.
همین شده که مقوله کار کردن برای حجاب خلاصه شده در امر به معروف و نهی از منکر و آنهم خلاصه شده در تذکر لسانی و بعضا فیزیکی و در نهایت چند تجمع اعتراضی به وضعیت حجاب.
اما چاره چیست؟

ماجرای کرسنت به زبان ساده

قرار داد کرسنت، قرار داد فروش گاز هست به یک شرکت اماراتی. در اواخر دولت خاتمی این قرار داد امضا شد. مشکل این قرارداد این بود که گاز را به بهای بسیار اندک و با شرایطی کاملا یکطرفه به نفع طرف مقابل باید به فروش می رساندیم.
بعد از مدتی مشخص شد این قرار داد با وجود یکطرفه بودن وفاجعه بار بودن به لحاظ حفظ منافع ملی به این جهت باز هم امضا شده است که برخی از مدیران و مسئولین نفتی با رشوه ای که از *آقای  جعفر یعنی طرف اماراتی این قرارداد گرفته اند، زمینه امضا آنرا فراهم کرده اند.

در این زمینه پای برخی از مدیران نفتی دوره آقای زنگنه در میان است. والبته پای آقازاده مشهور و دوست عزیز او یعنی عباس یزدان پناه یزدی که البته این دو عزیز بزرگوار معروفترین دلالان نفتی دوره مدیریت زنگنه نیز به شمار می روند.
ایران با اطلاع از این موضوع و پس از رسانه ای شدن آن توسط کیهان، در دادگاه لاهه طرح دعوی کرد که این قرارداد یکطرفه است و با فساد و تبانی امضا شده و ما بر این اساس گاز نمی فروشیم.
دومین مرحله از این دادگاه در روزهای منتهی به رای اعتماد زنگنه ادامه داشت تا اینکه با معرفی زنگنه و در دست گرفتن امور نفت توسط تیم قبلی،طرف مقابل این بهانه را به دست آورد که ادعای فساد و تبانی در عقد قرار داد دروغ است چون مجریان وقت قرارداد اکنون مدیران نفتی هستند و در کشور  خود محکوم نشده اند.
بر این اساس اگر دعوی طرف مقابل پیروز شود، ایران نه تنها باید به قیمت فاجعه باری گاز بفروشد بلکه باید میلیاردها دلار بابت غرامت عدم اجرای توافقنامه هم بپردازد. رقمی که تخمین زده می شود تا 30 میلیارد دلار برآورد شده است. یعنی چند برابر پولی که دولت با تعلیق اینهم فعالیت هسته ای از امریکا دریافت کرده است.

آیا جلیلی در 6 سال مذاکره خود بیانیه می خوانده است؟

پاسخی به تخریب ناجوانمردانه جلیلی و تیم مذاکره کننده سابق

این روزها امضاء توافقنامه ژنو بهانه‎ای شده برای تخریب وجهه سعید جلیلی توسط بانیان این توافق، شاید همین سیل مطالب ناجوانمردانه در تخریب جلیلی سبب شد تا این مقاله را به نگارش در بیاورم.
این نکته را ابتدا بگویم که این رویکرد که بجای بحث کردن بر سر محتوا و مواد توافقنامه فعلی، به بحث بر سر تیم های هسته ای و تلاش برای اثبات یکی و تخطئه دیگری بپردازیم همان مسئله فرعی است که ما را از اصل ماجرا در خواهد کرد. اصلا فرض را بر این بگیریم که تیم قبلی بدترین عملکرد را داشته است. امروز این توافق را تیم فعلی امضا کرده است، بسم الله! بگویید و بگوییم که چه گرفته ایم و چه داده ایم و در آینده چه باید بکنیم.

اما به هر حال دوستان ترجیح دادند که بجای بحث بر سر مفاد این توافقنامه به تخریب و تخطئه تیم قبلی بپردازند، اما نه بصورتی فنی و دقیق بلکه بگونه ایناجوانمردانه و همین ناجوانمردانه بودن و ظلمی که دیدم بر جلیلی رفته وادارم کرد تا ناگفته هایی از توافقات تیم قبلی را هم بازگو کنم.
....
اولین اقدام انتشار متنی بود که از آن با عنوان بسته پیشنهادی ایران در سال 88 یاد کردند. بعد از انتشار این متن که یک متن کلی و بدون ورود به جزئیات بود توسط این دوستان، یک مافیای رسانه ای بلافاصله متن مذکور را به همین عنوان در همه رسانه ها مثل عصر ایران و فردا و خبرآنلاین منتشر کرد تا به صورت ناخودآاگاه این پیغام را به مخاطب القا کنند که جلیلی با این ادبیات کلی مذاکره می کرده است و به همین دلیل هم به نتیجه نرسیده است. 
این در حالی بود که نه به زمان ارائه این بسته ونه الزامات زمان مذکور اشاره ای نشده بود. زمانی که این متن کلی به 1+5 ارائه شد ما در مراحل اولیه تثبیت فناوری هسته ای صنعتی خود بودیم و برای پرشدن دستمان در مذاکرات ناچار به خریدن زمان بودیم و چه شیوه  ای بهتر از مذاکره برای خریدن زمان.  

مناظره تاریخی جلیلی با ولایتی و باطل السحری همیشگی برای نرمش‏های ذلیلانه اما قهرمانانه‎نما

«نرمش در یک جاهایى بسیار لازم است، بسیار خوب است؛ عیبى ندارد، اما این کشتى‌گیرى که دارد با حریف خودش کشتى میگیرد و یک جاهایى به دلیل فنّى نرمشى نشان میدهد، فراموش نکند که طرفش کیست؛ فراموش نکند که مشغول چه کارى است؛ این شرط اصلى است؛ بفهمند که دارند چه‌کار میکنند، بدانند که با چه کسى مواجهند، با چه کسى طرفند، آماج حمله‌ى طرف آنها کجاى مسئله است؛ این را توجّه داشته باشند.»»

بیانات رهبر انقلاب به مثابه یک استراتژیست رسانه‎ای در جمع فرماندهان سپاه، فرمایشات ایشان در روزهای قبل از انتخابات ریاست جمهوری 92 را برایم تداعی کرد. آنجا که فرمودند: «ممکن است بعضیها - حالا به هر دلیلى - نخواهند از نظام جمهورى اسلامى حمایت بکنند امّا از کشورشان که میخواهند حمایت کنند، آنها هم باید بیایند پاى صندوق رأى. همه باید بیایند پاى صندوقهاى رأى، حضور خودشان را اثبات کنند.»

در آستانه اولین سفر دکتر روحانی به نیویورک، سخن از نرمش است، این سخن مدت‎هاست که توسط جریان سیاسی و رسانه‎ای حامی رئیس جمهور تبلیغ می‎شود؛ نرمش و انعطاف پذیری!

مگر می شود خداحافظی احمدی نژاد را نادیده گرفت؟

مگر می شود خداحافظی احمدی نژاد را دید و نادیده اش گرفت؟آنهم برای مایی که نزدیک به یک دهه از زندگی اش را پدیده ای بنام احمدی نژاد، با تمام وجود تحت الشعاع قرار داده است و شاید مهمترین دوران زندگی اش را!

مگر می شود فراموش کرد روزهایی را که توسل می کردیم، گریه می کردیم، با تمام وجود کار می کردیم، غصه می خوردیم، دعوا می کردیم و تبلیغ می کردیم تا مردی از جنس مردم رییس دولت شود .

آیا جلیلی گفته است می‎خواهم مستقل بیایم؟

این خبری است که این روزها به تواتر از قول دکتر جلیلی مطرح می‎شود. من تلاش کردم منشا این خبر را پیدا کنم و این نتیجه تحقیقات بنده است: 

دکتر جلیلی از چهارشنبه گذشته تاکنون سه دیدار انتخاباتی داشته است که دو دیدار آن رسانه‎ای شده، یکی با آقای زاکانی، یکی با دو نفر از دوستانی که پیگیر تشکیل ستادهای مردمی ایشان هستند و دیدار سوم هم با دو نفر از دوستان بنده.

خبر دیدار آقای زاکانی را خودش اعلام کرد. خبر دیدار دوستان پیگیر تشکیل ستاد مردمی را خبرگزاری مهر اعلام کرد و خبر دیدار دوستان بنده را الان و اینجا رسانه‎ای می‎کنم.

آقای رئیس‌جمهور! این‌ها نشانه است؛ نشانه از اینکه شما و اولویت‌هایتان عوض شده‌اید

جناب آقای دکتر احمدی نژاد! سلام.

عکس‌هایی که از جشن دیروز با حضور شما منتشر شد، بهانه خوبی شد تا ناگفته هایی را که در این حدود چهار سال مجال طرحش فراهم نشده بود بیرون بریزم و خیلی خودمانی با شما، با رئیس‌جمهوری که انتخابش کردیم تا آرمان‌های حضرت روح‌الله را زنده کند و سربازی بی‌ادعا و توقع باشد برای رهبر انقلاب،‌ سخن بگوییم.

 

دکترجان! 

 خنده های مکرر شما و همراهانتان در جشنی به بهانه استقبال از نوروز و با هدف اعطای نشان فرهنگ به یار و همنشین این سال های شما سوژه‌ای وسوسه انگیز برای عکاسان رسانه‌های خبری بود، سوژه ای که بلافاصله به عکس‌های پرتعداد در رسانه‌های مختلف مبدل شد.

 ما نیز این خنده‌ها را دیدیم و یقین کردیم که این خنده‌ها نه با عدالت‌طلبی کار دارد، نه ربطی به مبارزه با الیگارشی قدرت وثروت و نه ربطی گفتمان سوم تیر. این خنده‌ها به غفلت و میل ماندن به قدرت بیشتر شباهت دارد تا عدالت طلبی.