آیا جلیلی در 6 سال مذاکره خود بیانیه می خوانده است؟

پاسخی به تخریب ناجوانمردانه جلیلی و تیم مذاکره کننده سابق

این روزها امضاء توافقنامه ژنو بهانه‎ای شده برای تخریب وجهه سعید جلیلی توسط بانیان این توافق، شاید همین سیل مطالب ناجوانمردانه در تخریب جلیلی سبب شد تا این مقاله را به نگارش در بیاورم.
این نکته را ابتدا بگویم که این رویکرد که بجای بحث کردن بر سر محتوا و مواد توافقنامه فعلی، به بحث بر سر تیم های هسته ای و تلاش برای اثبات یکی و تخطئه دیگری بپردازیم همان مسئله فرعی است که ما را از اصل ماجرا در خواهد کرد. اصلا فرض را بر این بگیریم که تیم قبلی بدترین عملکرد را داشته است. امروز این توافق را تیم فعلی امضا کرده است، بسم الله! بگویید و بگوییم که چه گرفته ایم و چه داده ایم و در آینده چه باید بکنیم.

اما به هر حال دوستان ترجیح دادند که بجای بحث بر سر مفاد این توافقنامه به تخریب و تخطئه تیم قبلی بپردازند، اما نه بصورتی فنی و دقیق بلکه بگونه ایناجوانمردانه و همین ناجوانمردانه بودن و ظلمی که دیدم بر جلیلی رفته وادارم کرد تا ناگفته هایی از توافقات تیم قبلی را هم بازگو کنم.
....
اولین اقدام انتشار متنی بود که از آن با عنوان بسته پیشنهادی ایران در سال 88 یاد کردند. بعد از انتشار این متن که یک متن کلی و بدون ورود به جزئیات بود توسط این دوستان، یک مافیای رسانه ای بلافاصله متن مذکور را به همین عنوان در همه رسانه ها مثل عصر ایران و فردا و خبرآنلاین منتشر کرد تا به صورت ناخودآاگاه این پیغام را به مخاطب القا کنند که جلیلی با این ادبیات کلی مذاکره می کرده است و به همین دلیل هم به نتیجه نرسیده است. 
این در حالی بود که نه به زمان ارائه این بسته ونه الزامات زمان مذکور اشاره ای نشده بود. زمانی که این متن کلی به 1+5 ارائه شد ما در مراحل اولیه تثبیت فناوری هسته ای صنعتی خود بودیم و برای پرشدن دستمان در مذاکرات ناچار به خریدن زمان بودیم و چه شیوه  ای بهتر از مذاکره برای خریدن زمان.  

اساسا آن دوره مذاکره برای مذاکره بود تا تثبیت کامل فناوری هسته ای. این امر محقق شد و به گفته کری 160 سانتریفیوژ ما به 19هزار سانتریفیوژ رسید و ما توانستیم اورانیوم را تا 20 درصد غنی کنیم. صحیح ترین کار در آن برهه از زمان ارائه آنچنان متنی برای مذاکره بود و این اولین ناجوانمردی در ارائه ناقص بسته مذکور و بیان چرایی آن.
.........
اواخر سال 90 و اوایل 91 با عملی شدن تحریم بانک و نفت و همچنین تثبیت فناوری صلح امیز ایران در مرحله صنعتی و 20 درصد، و اصطلاحا تقویت موضع ایران، زمان گفتگو برای رسیدن به یک نقطه مشترک آغاز شد. بسته دیگری که دوستان منتشر کردند و تلاش کردند آنرا تمسخر کنند مربوط به این زمان است. و نشست مسکو که در آن غرب پیشنهاد تعلیق را ارائه کرد و ایران بسته خود را که شامل 5 گام کلی بود مطرح کرد. اما هرگز دوستان نگفتند این نشست که همین دوستان هم در آن حاضر بودند به انضمام نشست بغداد، به نشستآلماتی منجر شد که به فرموده رهبر انقلاب مقارن بود با عقب نشینی طرف غربی.
غربی ها در بغداد چه می خواستند؟ در آلماتی 1 چگونه عقب نشینی کردند؟
در بغداد آنچه غرب روی میز گذاشت تلاش برای فریز برنامه هسته ای ما بود
فردو تعطیل
غنی سازی 20 درصد متوقف
مواد 20 درصد تولیدی از ایران خارج شود
در مقابل غرب دیگر تحریمی نخواهد کرد
تیم ایرانی نپذیرفت و به خانه برگشت
در این ایام اقدام به نصب 3000 سانتریفیوژ نسل جدید شد و نتیجه اش در آلماتی 1 روشن شد. غرب با عجله به میدان آمد تا توافقی را با ایران امضا کند تا توسعه فناوری بیش از این نباشد. پیشنهادات عوض شد و غرب عقب نشست.
فردو تعطیل نشود فقط گاز تزریق نشود به سانتریفیوژها
غنی سازی متوقف نشود فقط 6 ماه تعلیق شود البته قابل تمدید
مواد 20 درصد خارج نشود فقط اکسید شود
در مقابل 
تحریم جدیدی نخواهد بود، لغو تحریم طلا و فلزات و پتروشیمی.
تیم ایرانی نپذیرفت و به ایران بازگشت.
واکنش رهبر انقلاب به این عقب نشینی جالب است: در این دیدار غربی ها کار مهمی انجام ندادند که از آن تعبیر به دادن امتیاز شود بلکه آنها فقط به بخشی از حقوق ملت ایران، اعتراف کوچکی کردند.
آلماتی 2
غربی ها  خواستار توقف برنامه هسته ای ایران در همین مرحله و نگران از توسعه بیشتر آن بودند. پیشنهاد ایران این بود:
تعلیق 20 درصد فقط برای 6 ماه غیرقابل تمدید
فردو 20 درصد غنی نمی کند ولی گاز برای غنی کردن 5 درصد تزریق خواهد شد
مواد موجود 20 درصد به هر میزان که لازم داشته باشیم اکسید خواهد شد
طرف مقابل
لغو تحریم بانکی و نفتی
تیم مقابل جواب منفی نداد و اعلام کرد اختیار برای تصمیم گیری در این سطح ندارد و باید از پایتختها اجازه بگیرند که جلیلی اعلام کرد تا 10 ساعت دیگر هم مینشینیم، بروید و پاسخ بیاورید. رفتند و انتخابات شد و ..
این عقب نشینی غرب و رسیدن به این مرحله، با سخنرانی و کلی گویی محقق نشده بود. مذاکره انجام شده بود. مذاکره ای که هیچ وقت اعلام رسانه ای نشد. دقت کنید. در این امتیازات نه حرفی از غنی سازی 5 درصد ایران است و نه حرفی از تعلیق بالا 5 درصد نه حرف از تعطیلی اراک است و نه حرف از پروتکل الحاقی و بازرسی های آنچنانی و نه حرف از اکسید کردن هر آنچه مواد 5 درصدی که از این به بعد تولید میکنیم. فقط بحث روی 20 درصد می چرخد. مقابلش هم همه تحریمهاست که تعدیل شده اش می شد برخی از آنها.
جلیلی در آلماتی 2 خیلی راحت می توانست آنچه امروز دوستان به عنوان توافق بسته اند را با غرب ببندد، آنهم با امتیاز داده کمتر و البته آورده بیشتر؛ و بعد از آن به راحتی می شد قهرمان مذاکره و قهرمان هسته ای و براحتی رئیس جمهوری دولت یازدهم. اما اینها را نکرد چون آن توافق را خیانت در امانت می دانست..
........
این تعریف و تمجید همان روزهای صادق زیباکلام در سرمقاله شرق از جلیلی و باقری هم بد نیست شاید نگاه منصفانه ای بدهد که مذاکره در کار بود http://khabarfarsi.com/ext/2651195  آنچه تیم آن زمان به آن راضی نمیشد، دادن امتیاز مفت بود، آنچیزی که ولایتی در مناظره به نقل از عراقچی به وضوح اعلام کرد.
این مناظره تاریخی ولایتی و جلیلی در این باره را نباید از دست داد:
ولایتی: دیپلماسی این نیست که فقط بنشینند بیانیه بدهند و حرف هایی را بزنند و در آخرین دوری که در آلماتی آقای دکتر جلیلی داشت، آنها پیشنهادهایی به ایران کردند که بر اساس آن می شد کارها را مقداری جلو ببریم و آن پیشنهاد این بود که طرف مقابل 5+1 گفت غنی سازی 20 درصد را متوقف کنید و در کارهای فردو  هم مقداری کندی ایجاد شود.آنها اعلام کردند این سه تحریم را بر می داریم و ما در پاسخ گفتیم که این کار را می کنیم، شما کل تحریم ها را بردارید،که به شهادت معاون امور خارجه(عراقچی) که در جلسه بوده است این مسائل را مطرح می کنم.

جلیلی:  نکته دومی که وجود دارد، اتفاقا من برای مردم بگویم در آلماتی چه خبر بود؟ در آلماتی آنها همین بحث را که ایشان می گویدمی گفتند، ما بیاییم 20 درصد را در ازای دو تحریمی که بعدا می خواهد انجام بشود، بدهیم. دُر برابر آب نبات. بعد آنها وارد سه درصد شوند. همین روند خطاست که عده ای از دوستان شما زمانی همین بحث را دنبال می کردند. آنچه شما درباره آلماتی گفتید، کاملا غلط است. نوار آلماتی موجود است و پیاده شده. اینجا به مردم‌مان عرض کنم. آنجا بحث شد که ما به آنها گفتیم ما حاضریم گام های متقابل برداریم. هر میزان که شما می آیید ما هم می‌آییم. اگر شما پنج کیلومتر، ما هم پنج کیلومتر. 25 کیلومتر و 100 کیلومتر هم همین طور.آنجا نماینده انگلیس گفت شما حاضرید همین الان این را انجام دهید؟ گفتم بله. گفتم شروع کنیم. من کاغذم را در آوردم. نماینده آمریکا به نماینده انگلیس گفت ساکت، چیزی نگو! ایشان متوقف شد که همه خندیدند. گفتم خب ادامه دهیم. شما می گویید 25 کیلومتر، خب 25 کیلومتر. این چه حرفی است؟ چیزی که آنجا نماینده انگلیس گیر کرده و همه به او خندیدند و بعد نماینده آمریکا به او گفت این طور پیش نرو و به همین دلیل منطق محکم ما بود که آنها اعلام کردند که پس ما باید به مراکزمان برویم و مشورت کنیم و بعد از چند روز به شما بگوییم. چند روزشان شد 40 روز.
......
و کلام آخر آنکه:
قلندری به سبیل بلند و لاتی حرف زدن و دستمال یزدی به دست گرفتن نیست؛ قلندری یک جو جوانمردی می خواهد و بس! که بواسطه آن ناجوانمردانه از روی حقیقت نگذریم
شاید خیلی آسان تر باشد که برای پاسخ به این دوستان به شیوه خودشان مثلا فلان پرونده را رو کرد و بعد تخریبشان کرد، اما اینها بدور از جوانمردی است، حقیقت نیست و به حقیقت منجر نخواهد شد. خلاصه آنکه
نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست /کلاه داری و آیین سروری داند
هزار نکته باریکتر ز مو این جاست /نه هر که سر بتراشد قلندری داند..

 صندوقهاى رأى، حضور خودشان