«نرمش در یک جاهایى بسیار لازم است، بسیار خوب است؛ عیبى ندارد،
اما این کشتى‌گیرى که دارد با حریف خودش کشتى میگیرد و یک جاهایى به دلیل فنّى
نرمشى نشان میدهد، فراموش نکند که طرفش کیست؛ فراموش نکند که مشغول چه کارى است؛
این شرط اصلى است؛ بفهمند که دارند چه‌کار میکنند، بدانند که با چه کسى مواجهند،
با چه کسى طرفند، آماج حمله‌ى طرف آنها کجاى مسئله است؛ این را توجّه داشته باشند.»»
بیانات رهبر انقلاب به مثابه یک استراتژیست رسانهای در جمع فرماندهان سپاه، فرمایشات ایشان در روزهای قبل از انتخابات ریاست جمهوری 92 را برایم تداعی کرد. آنجا که فرمودند: «ممکن است بعضیها - حالا به هر دلیلى - نخواهند از نظام جمهورى اسلامى حمایت بکنند امّا از کشورشان که میخواهند حمایت کنند، آنها هم باید بیایند پاى صندوق رأى. همه باید بیایند پاى صندوقهاى رأى، حضور خودشان را اثبات کنند.»
در آستانه اولین سفر دکتر روحانی به نیویورک، سخن از نرمش است، این سخن مدتهاست که توسط جریان سیاسی و رسانهای حامی رئیس جمهور تبلیغ می‌شود؛ نرمش و انعطاف پذیری!
